Opieka nad osobą niesamodzielną

Profilaktyka przeciwodleżynowa

Odleżyny to problem dotykający najczęściej osoby niepełnosprawne, które spędzają większość czasu w łóżku lub poruszają się na wózku.

Odleżyny powstają bardzo szybko wskutek długotrwałego ucisku na określone okolice ciała, który doprowadza do upośledzenia ukrwienia i w efekcie do uszkodzenia skóry i tkanek. W profilaktyce bardzo ważna jest obserwacja narażonych okolic ciała, pielęgnacja i zmiana pozycji.

Obserwuj narażone okolice ciała na odleżyny:

okolice potylicy,
okolice łopatek i łokcie,
okolice kości krzyżowej i guzicznej,
okolice stawu biodrowego,
kolana – głównie w miejscu styku kolan,
pięty i kostki u stóp.

Leczenie jest procesem żmudnym, a same odleżyny bardzo obniżają komfort życia podopiecznych dlatego należy zrobić wszystko aby nie dopuścić do powstania pierwszej odleżyny.

Drogi Opiekunie jeśli zauważyłeś u swojego podopiecznego sygnały alarmujące o ryzyku wystąpienia odleżyn, chcesz się zapoznać z profilaktyką przeciwodleżynową lub u twojego podopiecznego pojawiły się odleżyny i potrzebujesz pomocy w klasyfikacji i doborze odpowiedniego opatrunku-zadzwoń!

Zachęcamy również do zapoznania się z ofertą wypożyczalni CWO gdzie możesz znaleźć np. materace przeciwodleżynowe

Link do strony wypożyczalni sprzętu pielęgnacyjnego i ortopedycznego

Alternatywne sposoby komunikacji z niemówiącą osobą chorą

Gdy chory nie dosłyszy, ma trudności z mową, nie potrafi wyrazić tego co chce powiedzieć, brakuje mu słów, powtarza się, opiekun a także chory odczuwają frustrację, nerwowość, a nawet agresję.

Wzajemne zrozumienie się pomiędzy opiekunem a chorym jest podstawą dobrej opieki. Na barki opiekuna spada więc konieczność wypracowania takich metod komunikacji niewerbalnej, aby móc się z chorym porozumiewać.

Komunikacja niewerbalna polega na kontakcie za pomocą dotyku, gestu, uśmiechu czy mimice twarzy.

Komunikaty niewerbalne zawsze wspomagamy komunikatem językowym. Dzięki temu chory odczytuje komunikaty także z ruchu warg.

Pamietaj!

Rozmawiając z podopiecznym, który ma problemy ze słuchem lub koncentracją, musisz stworzyć odpowiednie warunków do rozmowy (np. nie rozmawiaj przy włączonym telewizorze).
Do chorego trzeba mówić głośno i wyraźnie, ale jednocześnie łagodnie,
Wypowiadane zdania muszą być proste i krótkie bez trudnych słów,
Gdy nie rozumiesz, dopytaj prostymi pytaniami, na które chory odpowiada tylko „tak” lub „nie”, albo tylko kiwa głową,
Słowa, które kierujesz do chorego, zawsze wspomagaj gestami. Zadając pytanie „czy chcesz jeść?”, naśladuj ręką jedzenie łyżką,
W sytuacji, gdy chory ma problemy z mową lub wysławianiem się, nigdy go nie ponaglaj i nie kończ za niego rozpoczętego zdania.

Porozumiewanie się z niemówiącą osobą chorą może ułatwić nam również komunikacja alternatywna i wspomagająca (AAC), która została stworzona z myślą o osobach, które nie mogą mówić (np. osoby z afazją motoryczną) lub nie używają mowy do komunikacji, często mając także problemy z rozumieniem mowy (osoby z autyzmem, upośledzeniem umysłowym, afazją sensoryczną).

Zasady karmienia osoby leżącej:

Uprzedź chorego, że będzie spożywał posiłek.
Posadź chorego tak, aby jego głowa była pochylona do przodu. Następnie połóż mu pod brodą serwety.
Postaw przygotowany posiłek i usiądź przy chorym w takiej pozycji, aby siedzieć na podobnej wysokości i mieć z nim kontakt wzrokowy.
Jeżeli część posiłku zostanie na ustach, nie zgarniaj go łyżką, ale użyj do wytarcia serwety.
Zanim nabierzesz kolejną łyżkę, zaczekaj aż chory połknie to, co ma w ustach.
Nie wkładaj sztućców zbyt głęboko, aby nie wywołać odruchu wymiotnego.
Nie uderzaj sztućcami w zęby chorego.

PAMIETAJ!

Nie zagaduj chorego w czasie przeżuwania i połykania pokarmu, ponieważ może się zachłysnąć.

Jeżeli twój podopieczny jest w stanie jeść samodzielnie, z niewielką pomocą – nie wyręczaj go żeby było szybciej.

Do picia najlepiej użyć specjalnych pojników, butelki z ustnikiem lub kubka ze słomką.

Przenoszenie chorego z łóżka na wózek

Przenoszenie chorego z łóżka na wózek inwalidzki jest obciążające dla opiekuna, jeśli nie stosuje się odpowiedniej techniki. Należy zacząć od przygotowania potrzebnego sprzętu.

KROK PIERWSZY: Wózek inwalidzki ustaw równolegle do łóżka chorego.

Łózko powinno znajdować się nieco wyżej niż wózek.

KROK DRUGI: Zablokuj wózek, odsuń podnóżki i unieś podłokietnik.

KROK TRZECI: Opuść barierkę łóżka i ułóż pacjenta na boku, twarzą do siebie.

KROK CZWARTY: Chwyć chorego pod łopatkę i podnieś z równoczesnym opuszczeniem kończyn dolnych.

Pamiętaj! Nie chwytaj chorego za ręce ani pod pachy.

Uwaga! Należy wykorzystać każdą sprawność fizyczną podopiecznego i poprosić o współprace.

Np. Pacjent w chwili podnoszenia może nam pomóc podpierając się zdrową ręką.

KROK PIĄTY: Przesuń chorego na brzeg łóżka i oprzyj jego stopy stabilnie na podłożu równocześnie blokując jego kolana własnymi kolanami.

Podnosząc chorego pamiętaj, aby wykonywać to na ugiętych kolanach, tak aby nie obciążać swojego kręgosłupa.

KROK SZÓSTY: Chory obejmuje cię za barki, a ty chwytasz go za dolną część pleców, podnosisz i przesadzasz na wózek.

KROK SIÓDMY: Gdy chory siedzi już na wózku opuść podłokietnik, podsuń podnóżki i ułóż na nich nogi chorego.

Twój cichy wróg – nadciśnienie tętnicze

Ciśnienie tętnicze to siła wywierana przez płynącą krew na ściany tętnic.

Jak przygotować się do pomiaru ciśnienia?

powstrzymaj się od picia kawy i palenia papierosów co najmniej 30 minut przed pomiarem;
przed rozpoczęciem pomiarów odpocznij przez kilka minut w pozycji siedzącej z podpartymi plecami, w cichym pomieszczeniu;
przeprowadź co najmniej dwa pomiary w odstępie 1–2 min, a jeżeli zmierzone wartości znacznie się różnią, wykonać dodatkowe pomiary;
dopilnuj aby kończyna górna została obnażona, bez uciskającej odzieży, luźno wsparta ze zgięciem łokciowym na poziomie 4. międzyżebrza;
mankiet powinien znajdować się na wysokości serca niezależnie od pozycji twojego ciała.

Jak uniknąć nadciśnienia?

utrzymuj BMI w przedziale 23,0–25,0,
ogranicz używanie soli kuchennej do 6 gramów na dobę,
stosuj dietę bogatą w potas i magnez,
wypracuj skuteczne metody radzenia sobie ze stresem,
zwiększ aktywność fizyczną,
ogranicz alkohol i rzuć palenie.

Przygotowanie pokoju dla osoby chorego leżącego

Chory leżący powinien mieć swój osobny pokój, a jeśli nie jest to możliwe należy zapewnić mu miejsce oddzielone od reszty pokoju zasłonką lub parawanem, co zapewni niezbędne minimum intymności przy wykonywaniu zabiegów pielęgnacyjnych.
Pokój chorego powinien być często sprzątany i regularnie wietrzony. Bardzo ważne jest zapewnienie choremu wygodnego łóżka, umożliwiającego przyjęcie zarówno pozycji leżącej, jak i siedzącej. Najlepszym rozwiązaniem byłby zakup lub wypożyczenie łóżka rehabilitacyjnego,
Gdy nie mamy takiej możliwości, należy przynajmniej dostosować łóżko do potrzeb chorego: zamontować barierkę, dostawić wysięgnik, zakupić dno łóżka z regulowanym zagłówkiem.
Warto zaopatrzyć się w specjalny pokrowiec lub nakładkę higieniczną na materac, w celu zabezpieczenia go przed zabrudzeniem i zamoczeniem. Kołdra, poduszki i bielizna pościelowa chorego powinny być przewiewne i wykonane z naturalnych materiałów. Pościel należy wietrzyć i często zmieniać. Obok łóżka chorego powinien znajdować się stolik lub szafka, na którym można umieścić rzeczy osobiste chorego, zdjęcia i pamiątki rodzinne, kubek z napojem itp. Pamiętajmy jednak, aby nie zostawiać w zasięgu ręki chorego lekarstw, kosmetyków i środków higieny, gdyż może je połknąć.
https://posilkiwchorobie.pl/neurologia/alzheimer/opieka-nad-chorym-lezacym-i-niesamodzielnym.